Cape coast

Heeeeej België,

Nog maar eens een verslagske vanuit het nog hetere Ghana dan de eerste maand! ’s Avonds is het hier vrij fris, maar in de namiddag…Pfffft, is het hier bijna niet uit te houden. Drinken doe je hier met liters, maar paar minuten later zweet je dat al uit!

Deze week hadden we ons weekje verlof omdat de ouders van Linde hier waren. De eerste dagen hebben we nog een stukje van de omgeving hier gezien. Maandag zijn we op eigen houtje naar een dorpje gegaan waar de mensen leven van het ‘weven’. Heel interessant om het weven eens van dichtbij te bekijken. Die mensen doen dat zo snel…Niet te doen! Zelfs kinderen, die eigenlijk op school zouden moeten zitten, zie je daar weven tegen een snel tempo.

Dinsdag zijn we naar Ho gegaan. Daar hebben we ons eens een keertje goed laten gaan…Zalige pizza gegeten en gewinkeld! Het was wel eens leuk om zo in een ander dorpje te komen dan Kpando…Toen we daar aankwamen, waren we helemaal overdonderd door het feit dat er verkeerslichten waren! Verkeerslichten…Wat bij ons (in België) zo voor de hand ligt, is hier niet vanzelfsprekend. We zijn verschillende keren ene moeten gaan drinken omdat het daar zo heet was!
Ahjah…Nog iets vergeten te vertellen. Vandaag dus ook voor de eerste keer in een ‘trotro’ gezeten! Viel eigenlijk heel goed mee…Had het erger verwacht. Het busje rammelde wat en het deed geen deugd aan de ‘poepen’, maar we zijn er toch heelhuids geraakt.
’s Avonds hebben we besloten om de volgende dag eventjes niets te doen en om donderdagmorgen te vertrekken naar Accra.

Donderdagmorgen, om 3.45u, ging onze wekker af…Tijd om op te staan en te vertrekken naar Accra! Deze keer gingen we met de STC bus wat toch een stukje comfortabeler was dan de ‘trotro’. Om jullie een idee te geven van hoe de bus eruit ziet: een oude, versleten bus van bij ons! De busrit duurde exact 4uur…Onze ‘poepen’ hebben het weer kunnen aanvoelen sne! Van Accra zelf hebben we niet veel kunnen zien…Alles was er ZO hectisch! Precies Antwerpen, maar dan nog 10 keer erger! Dat gaat varen als we terug thuis zijn, die drukte…Ik ben dat echt niet meer gewoon. We hebben daar heel lang in de file moeten staan…FILE! Jaja, dat heb je hier ook!
Vanuit Accra zijn we vertrokken naar Cape Coast…We wilden absoluut het slavenfort van Cape Coast gaan bezichtigen! Dat was echt de moeite…Zoveel mannen en vrouwen die er jaren als slaaf hebben moeten werken…Er waren 1000 mannenslaven en 300 vrouwenslaven! De vrouwen hadden 2 kamers, wat dus wil zeggen dat er 150 vrouwen in een kamertje moesten slapen, plassen, wassen,…Ze zaten daar 6 weken opgesloten! De mannen daarentegen hadden 5 kamers, wat dus wil zeggen dat zij met 200 in een kamer opgesloten waren…We hebben die kamers gezien…Groter als een normale living waren deze niet, absoluut niet! De gids die we hadden vertelde alles zo intens alsof hij er zelf bij was geweest…We konden ons alles heel goed voorstellen, wat het niet gemakkelijk maakte! Je kan er echt niet bij dat die mensen jaren in zo’n omstandigheden hebben moeten leven…Verschrikkelijk!

Na de rondleiding hebben we ons weer eens goed kunnen laten gaan…In de winkeltjes! Ik en Linde hebben ons supergoed geamuseerd met af te dingen!
Hierna hebben we een lekker sandwichke gegeten…Was precies een smoske! Na het eten zijn we gaan wandelen op het ozo mooie strand van Cape Coast…Niet dus! Daar was precies een bom ontploft…Zoveel vuil, niet normaal sne! Jakkie! Maar toch, we hebben het niet aan ons hartje laten komen…We hebben daar onze kleren uitgeschoten en een zwemmeke gedaan in de wilde zee! Als je niet oppastte, trok die je zo mee de diepte in…Daarna hebben we ons een proper plaatsje uitgekozen en wat in de zon gelegen! ZALIG!

Zaterdag zijn we op ons gemak terug naar Kpando vertrokken…Tegen half 11 zijn we terug vertrokken naar Accra, tegen 4 uur vertrokken naar Kpando en tegen half 9 waren we terug thuis! Deed toch wel deugd om terug ‘thuis’ te zijn!

Deze week staan we weer in de school van Agbenoxoe…We gaan er lesgeven en ook de luikjes wat opvrolijken door er een mooi kleurtje op te zetten!

Tot het volgende verslagske!

Dikke kus,
Cindy